De naam arrenslede is waarschijnlijk afkomstig van het woord narrenslede, naar de rinkelbellen van de tuigen op de paarden, die de sledes trekken; bellen, zoals die ook op zg. narrenpakken zitten. Natuurlijk is er verschil tussen arrensleden en arrentikkers. Arrensledes zijn groter en luxer, terwijl tikkers vaak veel eenvoudiger zijn. Vroeger werd er in de winter, flink wat gebruik gemaakt van verschillende soorten sledes, ook winkeliers die hun waar bij klanten moesten brengen gebruikten veelal sledes in de winter. Deze sledes waren erg eenvoudig en bovenal praktisch van vorm, de meeste hiervan zijn dan ook verloren gegaan. De kleinere en dikwijls zeer mooi uitgevoerde arrensledes werden echter wel vaak bewaard. Ze nemen relatief weinig plaats in en passen dus wel op zolder in de schuur of soms zelfs in de opkamer van de boerderij. Prachtige exemplaren zijn er nog, veelal prachtig uitgesneden en van wondermooie beschilderingen voorzien. Maar ook aan de arrentuigen werd veel aandacht besteed. Veelal fraai uitgevoerd in leer, bekleed met velours of schelpen, en soms ook geborduurd. Het is altijd feestelijk door de bellen en op het schofttuig de arrenklok, een metalen boog met bellen en klokken, meestal met een of meer pluimen of kwasten van geverfd paardenhaar versierd. Ook op het hoofdstel een mooie pluim van veren of paardenhaar met naast de oogkleppen ook kleine kwasten. De rugriem van het schoft naar de staart ook helemaal vol met bellen en achter het schofttuig naar beneden een belhanger (bellebled), bezet met bellen met een gekleurde kwast van wol of paardenhaar aan het eind. Als het paard in draf in beweging komt is de vrolijkheid niet van de lucht! De leidsels waren vaak van gekleurd textiel, van band of koord. Er zijn zeer kostbare tuigen bekend met prachtige pluimen en kwasten, met zilveren bellen en gedreven beslag erop.